Θύμα ανιστόρητης πολιτικής και το Νοσοκομείο Καλαβρύτων

 ΤΗΝ τύχη του Νοσοκομείου-ΚΥ Σαντορίνης -που ο υπουργός υγείας κάλεσε τον Δήμο να αναλάβει την λετουργία του!-  φαίνεται πως θα έχει και το Νοσοκομείο-ΚΥ Καλαβρύτων.

Από την εποχή του Ανδρέα Λοβέρδου που εφάρμοσε αρχικά, την διασύνδεση των διοικήσεων μέχρι και σήμερα που εφαρμόζεται πλέον η ενιαία διοίκηση, το Νοσοκομείο-Κ.Υ. Καλαβρύτων διαρκώς αποψιλώνεται από προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, είτε λόγω συνταξιοδότησης που δεν αναπληρώνονται με νέες προσλήψεις, είτε λόγω μετακίνησης, από τον κοινό διοικητή, στο Νοσοκομείο Αιγίου.

Το Γενικό Νοσοκομείο Καλαβρύτων που συστεγάζεται με το ΚΥ της περιοχής, εδώ και χρόνια υποβαθμίζεται, χωρίς κανείς πό τους εκάστοτε κυβερνωντες,  να ενδιαφέρεται ουσιαστικά, αφήνοντας τους κατοίκους της περιοχής Καλαβρύτων το έλεος του Θεού.

Η θέση της ιστορικής πόλης, η γεωγραφική διαμόρφωση της περιοχής, η σύνθεση του πληθυσμού αλλά και οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν, κάνουν δύσκολη την μετακίνηση των πολιτών ακόμη και μέχρι τα Καλάβρυτα, πόσο μάλλον θα δυσκολεύονται να μετακινηθούν στην Πάτρα ή το Αίγιο, ιδίως τους χειμερινούς μήνες. Γι αυτούς τους λίγους λόγους, η διατήρηση της νοσοκομειακής δομής των Καλαβρύτων καθίσταται αναγκαία και επιβεβλημένη!

Άλλωστε πως θα εξυπηρετηθούν οι υπερήλικες που σχεδόν όλοι λαμβάνουν χρόνιες θεραπείες και έχουν ανάγκη μηνιαίας συνταγογράφησης;

Κι ακόμη που και πώς θα αντιμετωπισθούν άμεσα, οι επικίνδυνοι τραυματισμοί που υφίστανται οι σκιέρ, στο χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων, αν καταργηθεί η Νοσοκομειακή δομή της μαρτυρικής πόλης; Άλλωστε η επισκεψιμότητα των Καλαβρύτων είναι αδιάκοπη, όλο τον χρόνο, αφού και τους καλοκαιρινούς μήνες συρρέουν εκεί επισκέπτες για τις διακοπές τους...

Υπάρχουν όμως και μόνιμοι κάτοικοι μέσα στα Καλάβρυτα που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας ενώ τα μικρά παιδιά τους μένουν χωρίς παιδίατρο όλο το χρόνο!

Η δρομολογούμενη συρρίκνωση ή και κατάργηση της Νοσοκομειακής δομής των Καλαβρύτων πρέπει να ακυρωθεί, επειδή η διατήρηση της λειτουργίας της είναι αναγκαία για τους πολίτες!

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η αποψινή εκδήλωση (7 μ.μ.), συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανώνει ο Δήμος Καλαβρύτων με ομιλητή τον ίδιο τον Δήμαρχο κ. Γ. Λαζουρά και τον καηγητή της Ιατρικής Σχολής Πάτρας, Καλαβρτινό στην καταγωγή, κ. Κ. Μάρκου.

Θυμίζουμε πώς με το θέμα της σταδιακης υποβάθμισης του Νοσοκομείου-Κ.Υ. Καλαβρύτων είχε ασχοληθεί έγκαιρα ο ΣΥΡΙΖΑ που πραγματοποίησε δύο συναντήσεις της τοπικής οργάνωσης και της Μ. Κανελλοπούλου με την διοίκηση και τους εκπροσωπους των εργαζομένων, ενώ στη συνέχεια κατατέθηκε και ειδική ερώτηση (Μ. Κανελλοπουλου, Β. Χατζηλάμπρου) για την τύχη του Νοσοκομείου.

Τον Φεβρουάριο του 2013 ωστόσο, η δημοσιοποίηση των στοιχείων της ΕΣΔΥ είχε προκαλέσει σάλο, αφού με βάση την αντίληψη των τεχνοκρατών της υγείας το Νοσοκομείο Καλαβρύτων είχε χαρακτηρισθεί ως το ...ακριβότερο Νοσοκομείο(!) μεταξύ των νοσηλευτηρίων πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, με βάση όμως στοιχεία και υπολογισμούς που είχαν αμφισβητηθεί για την αξιοπιστία τους.

Συγκεκριμένα, η μέση διάρκεια νοσηλείας ασθενών δείχνει να είναι 8,10 ημέρες και αυτό θεωρήθηκε ‘’επλήψιμο’’ από τους μελετητές. Ταυτόχρονα, το κόστος υγειονομικού υλικού ανά νοσηλευθέντα ασθενή φαίνεται να ανέρχεται σε 280 ευρώ, την στιγμη που το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο έδειχνε (;) κόστος 422 ευρώ/ασθενή. Από αυτά και μόνο τα ενδεικτικά στοιχεία αντιλαμβάνεται καθένας πόσο αναξιόπιστη και –θα λέγαμε- ‘’σκοπούμενη’’ ήταν η μελέτη της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας.

Η ανασφάλεια ωστόσο των κατοίκων παραμένει και με την συμπεριφορά και τις δημόσιες τοποθετήσεις του υπουργού υγείας, οι κάτοικοι των Καλαβρύτων αλλά και των γύρω 64 χωριών που εξυπηρετούνται από την συγκεκριμένη νοσοκομειακή δομή, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν.

Ζητούμενα για τα Καλάβρυτα είναι:

Η διατήρηση της Νοσοκομειακής δομής της μαρτυρικής πόλης.  

Η ενίσχυση με ειδικούς γιατρούς, πέρα από τους Γενικούς ιατρούς που είναι απαραίτητοι για το ΚΥ, προκειμένου να αντιμετωπίζονται  οι θεραπευτικές ανάγκες των κατοίκων, η μηνιαία συνταγογράφηση των χρονίως πασχόντων αλλά και η νοσηλεία των τροφίμων του Γηροκομείου της πόλης.

Ταυτόχρονα είναι αναγκαία η διάθεση ασφαλούς μέσου μεταφοράς των ασθενών (εξοπλισμένου ασθενοφόρου) προς τα Νοσοκομεία της Πάτρας ή του Αιγίου, όταν είναι αναγκαίο.

Η σημερινή πολιτική της Κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ καθίσταται  επισφαλής για την δημόσια υγεία, αφού θεωρεί ‘’μεμπτό’’ το ότι οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών διεκδικούν το δικαίωμα στην ζωή, το δικαίωμα στην παροχή ισότιμης υγειονομικής φροντίδας με τους κατοίκους των πόλεων που έχουν άμεση πρόσβαση σε νοσοκομειακές δομές, όποτε έχουν ανάγκη.     

Πολύ ορθά στις 7 Φεβρουαρίου 2013 η ιστοσελίδα kalavrytanews επεσήμανε: ‘’μήπως για την μείωση κόστους να θεσπίσουμε την ευθανασία ή να δημιουργήσουμε έναν νέο καιάδα; Να πούμε λοιπόν στους γραφιάδες και στους κοστολογητές της ζωής μας, ότι το συνταγματικό δικαίωμα κάθε Έλληνα πολίτη δεν είναι μετρήσιμο και η υποχρέωση της Πολιτείας είναι να δίνει τα ίδια δικαιώματα σε κάθε πολίτη, όπου κι αν ζει, όσο κι αν στοιχίζει...’’

Τάκης Γεωργακόπουλος 

Διαβάστε περισσότερα"»

«Μας πήραν τους μισθούς δεν θα μας πάρουν και τα σπίτια μας» -

Οι μάσκες πλέον έπεσαν!

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοίνωσε και επίσημα την απαγόρευση αναστολής των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας από τα τέλη του 2013.

Η κυβέρνηση σε συμφωνία με την τρόικα, μετά από την αφαίμαξη των μισθών και των συντάξεων, τη διάλυση της παιδείας και της υγείας, τις χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, προωθεί ρυθμίσεις ώστε να πάρει και τα σπίτια εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, συνταξιούχων και μικροεπαγγελματιών.

Η προπαγάνδα που αναπτύσσουν, η κυβέρνηση και τα φίλια σ’ αυτή μνημονιακά ΜΜΕ, ότι τάχα αυτό θα γίνει με κοινωνικά-εισοδηματικά κριτήρια, μοιάζει με ανέκδοτο, που όμως δεν γελάει κανένας.

Αποκρύπτουν το γεγονός ότι εκατομμύρια έλληνες πολίτες δεν έχουν πλέον κανένα εισόδημα ή έχουν μειωθεί οι μισθοί τους πάνω από 50% με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν τις βασικές-βιοποριστικές τους ανάγκες, πολύ περισσότερο τα στεγαστικά τους ή άλλα δάνεια που έχουν συνάψει.

Μοναδική λύση είναι το πάγωμα των δανείων για όσους έχουν απολυθεί από την εργασία τους ή δεν έχουν κανένα εισόδημα, η διαγραφή ή το κούρεμά τους, ανάλογα με την εισοδηματική και την οικογενειακή τους κατάσταση ή τη μείωση που είχαν στους μισθούς και τις συντάξεις.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να «κουρεύει» μισθούς και συντάξεις, να «τρώει» τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, να μην μειώνει τις τιμές των βασικών καταναλωτικών αγαθών και το μόνο που κάνει να είναι η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών και η κατάσχεση των σπιτιών.

Οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μικροεπαγγελματίες και οι άνεργοι δεν θα επιτρέψουν να τους πάρουν και το τελευταίο πράγμα που τους έχει απομείνει: Το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους!

Θα αγωνιστούμε όλοι με όλα τα μέσα! Δεν θα τους επιστρέψουμε!

Ή αυτοί λοιπόν ή εμείς!!!

Διαβάστε περισσότερα"»

Δελτίο τύπου ΑΠ ΕΟΤ

Αθήνα 8/8/2013

                          ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Για άλλη μια φορά ο ΕΟΤ στα μανταλάκια της ….ενημέρωσης.

<<Άγνωστη λέξη το οκτάωρο στον ΕΟΤ >> διαλαλούν οι ντελάληδες των δελτίων των 8 συνεχίζοντας να υπηρετούν τα αφεντικά τους που αυτή την χρονική περίοδο θέλουν ΖΩΝΤΑΝΟ ΑΙΜΑ δημοσίων υπαλλήλων προσφορά στα κοράκια της τρόικας.

Όλα αυτά τα χρόνια οι ΔΥ έχουν γίνει στόχος και αγνοείται προκλητικά η ευθύνη των διοικούντων τις δημόσιες υπηρεσίες .

Στη συγκεκριμένη περίπτωση του ΕΟΤ και του ωραρίου εργασίας έχει τεθεί από το 1999.

Ο τότε ΓΓ ΕΟΤ είχε προτείνει στους εργαζόμενους να τοποθετηθούν ΜΠΑΡΕΣ στις εισόδους του οργανισμού και με ηλεκτρονικές κάρτες ,που θα ήτο συνδεδεμένες με τη μισθοδοσία , να ελέγχεται η είσοδος και έξοδος των υπαλλήλων.

Ο σύλλογος υπαλλήλων ΕΟΤ με το όποιο συνδικαλιστικό κόστος ,είχε δεχθεί το μέτρο και το ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ .

Κάποια τηλέφωνα βουλευτών, κάποιες παρεμβάσεις άνωθεν, η ανάγκη του τότε υπουργού κυρίου Βενιζέλου για ψήφους στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ  ΜΑΤΑΙΩΣΑΝ την υλοποίηση του μέτρου.

Εμείς μονότονα θα φωνάζουμε ότι ΤΟ ΨΑΡΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ και απαιτούμε την τιμωρία ΟΛΩΝ αυτών που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το χάλι .

Όσο για την έκθεση των ελεγκτών δημόσιας διοίκησης αυτή αφορά τον μήνα Νοέμβριο 2012 ο οποίος ήταν μήνας απεργιών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και η πρόσβαση στο κέντρο ήταν δύσκολη για όλους τους εργαζόμενους και όχι μόνο του ΕΟΤ .

Δεν δικαιούνται να μιλάνε για την σωτηρία μας αυτοί που ΑΣΕΛΓΗΣΑΝ πάνω σε αυτή τη χώρα .

Διαβάστε περισσότερα"»

Γ. Χαρίσης : «πολιτική απεργία διαρκείας με οργάνωση από τα κάτω»

Μερικές σκέψεις για τη δράση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος από δω και πέρα.

Του Γιώργου Χαρίση*

Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι προβληματισμοί και οι αγωνίες των εργαζομένων σχετικά με το πού πάμε και τι κάνουμε ως συνδικαλιστικό κίνημα.

Στο δημόσιο έχουμε πλέον, μετά από ένα αιώνα, απολύσεις εργαζομένων, στο δε ιδιωτικό οι άνεργοι έφτασαν πλέον το 1.5 εκατ., ένα μικρό μέρος εργάζεται με κάποια δικαιώματα, ενώ διευρύνεται αλματωδώς η ελαστική, η εκ περιτροπής και η μαύρη εργασία.

Τίποτα δεν είναι όπως χθες. Στην πριν μνημονίου  εποχή πολλά απ’ αυτά που έγιναν φάνταζαν ότι δεν θα μπορούσαν να συμβούν, για κάποια μάλιστα, κάποιοι πίστευαν ότι είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένα.

Ακόμη και σήμερα κάποιοι πιστεύουν ότι  αυτά που μας συμβαίνουν ή αυτά που πρόκειται να συμβούν, αφορούν κάποιους άλλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η κυβέρνηση έχει οργανώσει ένα σχέδιο απολύσεων, που τα βάθος του ακόμα δεν είναι γνωστό, που όμως εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι το 2013 θα έχουμε 25.000 διαθεσιμότητες-κινητικότητες =απολύσεις και άλλες 15.000 απευθείας απολύσεις, εντούτοις κάποιοι νομίζουν ότι επειδή αυτοί διαθέτουν κάποιο επιπλέον τυπικό προσόν, ότι θα τη «γλυτώσουν».

Θα τη «γλυτώσουν» και αυτοί, όπως τη «γλύτωσαν» οι καθηγητές, όπου μαζί με τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, πίστευαν ότι η παιδεία και η υγεία δεν θα θιγεί! 

Μα θα μου πείτε υπάρχουν και οι δάσκαλοι, η συνδικαλιστική ηγεσία των οποίων δεν κατάλαβε ακόμη τίποτα! Τους είδατε τελευταία σε καμιά κινητοποίηση;  

Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο γεγονός ότι ενώ έχουν αλλάξει όλα γύρω μας, τα συνδικάτα παραμένουν τα ίδια, οι ίδιοι συσχετισμοί, η ίδια γραμμή, τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο «σκληρό» πλαίσιο λειτουργίας τους, ο συντεχνιασμός και η υποχώρηση των βασικών αξιών του εργατικού κινήματος, όπως η ανιδιοτέλεια και η αλληλεγγύη.

Είναι τρομερό να πας έξω από μια υπηρεσία ή ένα υπουργείο για να περιφρουρήσεις την απεργία, που είναι για να μη γίνουν οι απολύσεις ή να μην ψηφιστεί ο νόμος που προβλέπει την κατάργηση θέσεων, υπηρεσιών και οργανισμών με μια απλή υπουργική απόφαση ή Π.Δ. και σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι να πάνε για δουλειά.

Το πιο τρομερό όμως είναι να φαίνεται ότι δεν έχουν τύψεις, γιατί πιστεύουν ότι τη γλύτωσαν, επειδή δεν υπήρχε το υπουργείο τους στη λίστα των υπό διαθεσιμότητα υπαλλήλων!

Δυστυχώς αυτό έγινε και το προηγούμενο διάστημα, όπου άτομα που σήμερα είναι στο δρόμο, χθες ήταν αυτοί που δούλευαν στην απεργία, γιατί πίστευαν ότι θα τη γλυτώσουν.

Δέστε ακόμη ένα παράδειγμα. Χθες κινητοποιούνταν οι σχολικοί φύλακες, οι δημοτικοί αστυνόμοι και οι καθηγητές. Σήμερα οι εργαζόμενοι κάποιων νοσοκομείων, των ασφαλιστικών ταμείων, του ΟΑΕΔ και κάποιων υπουργείων. Χθες απουσίαζαν αυτοί που είναι σήμερα και σήμερα δεν εμφανίζονται οι χθεσινοί.

Φταίνε οι εργαζόμενοι ή τα συνδικάτα τους;

Σ’ αυτό τον κόσμο καταρχάς κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Φταίνε και οι εργαζόμενοι, που έμαθαν να αναθέτουν σε άλλους να τους «λύνουν» τα προβλήματα και φταίνε περισσότερο, γιατί έφτιαξαν και ανάλογα συνδικάτα, και τώρα που άλλαξαν δραματικά τα πράγματα, τα πυροβολούν και αυτοί, αλλά δεν κάνουν και τίποτα για να τα αλλάξουν. Και δεν κάνουν, γιατί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι κάποιοι άλλοι θα τα αλλάξουν.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουν ότι μεσσίες δεν υπάρχουν. Ή θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και θα κατανοήσουν ότι η συλλογική δράση δεν είναι για ειδικούς, αλλά για όλους ή θα συνεχίσουν να κλαίνε τη μοίρα τους, να δίνουν κάποιους μεμονωμένους αγώνες, για να σβήσουν την φωτιά που καίει το σπίτι τους, το οποίο όμως θα καεί, γιατί όταν καίγονταν του γείτονα δεν τους αφορούσε, αλλά και όταν ψοφούσε η κατσίκα τους, αυτοί εύχονταν να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα και όχι να τη σώσουν.

Και τα συνδικάτα τι κάνουν; Βγάζουν ανακοινώσεις, κάνουν απεργίες τις οποίες τις αναγγέλλουν με δελτία τύπου, μιλούν για συντονισμό και δεν τον εννοούν, γιατί έχουν έναν γραφειοκρατικό, ανταγωνιστικό και παραγοντίστικο τρόπο λειτουργίας και σκέψης.

Δέστε μόνο τι γίνεται γύρο μας και η ΓΣΕΕ είναι σαν να μην υπάρχει. Η ηγεσία της κάνει τα πάντα για ευτελίσει την έννοια του συνδικάτου και της συλλογικής δράσης. Και η ΑΔΕΔΥ όμως, που για να μην την αδικούμε, δεν συγκρίνεται με τη ΓΣΕΕ, ενώ έχει ένα καταγγελτικό λόγο και αριθμητικά πολλές κινητοποιήσεις, δεν εννοεί και δεν υπηρετεί, ακόμα και αυτά που λέει, δεν συντονίζει τον αγώνα και κυρίως σήμερα δεν θέτει το θέμα της πολιτικής ανατροπής, το οποίο και αυτό δεν θα έχει καμιά αξία αν απλά το λέει, αλλά δεν το υπηρετεί.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, το έχουμε ξαναπεί δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα του μνημονίου, δεν είχε πολιτική και σχέδιο για να οργανώσει την εργατική άμυνα απέναντι στην επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Η ενσωμάτωσή του στο σύστημα, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός που μεγαλούργησε τα τελευταία τριάντα χρόνια, η αντίληψη του κοινωνικού διαλόγου και του κοινωνικού εταιρισμού, όπου αντί να βλέπει ταξικούς αντιπάλους, έβλεπε κοινωνικούς εταίρους, έφτιαξε ένα κίνημα αδύναμο, πλαδαρό και ανίκανο να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Είχαμε ένα κίνημα που με στρατιωτικούς όρους θα λέγαμε ότι ήταν κατάλληλο για γυμναστικές επιδείξεις και παρελάσεις, αλλά πλήρως ακατάλληλο να αντιμετωπίσει τις μεραρχίες του εχθρού.

Τώρα ξέρουμε ότι χωρίς αξιόμαχο «στρατό», χωρίς ισχυρά και ταξικά συνδικάτα δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε και κυρίως δεν μπορούμε να τους ανατρέψουμε και να τους νικήσουμε.

Το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να συνεχίσει όπως χθες. Αν το κάνει θα μετρά ήττες και θα αναπαράγει την εσωστρέφεια και την ηττοπάθεια των εργαζομένων. 

Δεν μπορεί ο κάθε κλάδος να δίνει αποσπασματικούς αγώνες, γιατί όσο μαζικοί και αν είναι αυτοί και σε κάποιες περιπτώσεις και ηρωικοί, καταλήγουν σε αδιέξοδο, γιατί πλέον είναι γνωστό τοις πάσι ότι η επίλυση ακόμη και του παραμικρού συνδικαλιστικού αιτήματος προσκρούει σε μια πολιτική, που αν δεν ανατραπεί δεν μπορεί να επιλυθεί.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να θέσει στην ημερήσια διάταξη θέμα πολιτικής ανατροπής και άρα οι μορφές που θα χρησιμοποιήσει, αλλά και οι συμμαχίες που θα οικοδομήσει θα πρέπει να υπηρετούν αυτόν τον στόχο.

Να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα την πάλη για την κατάργηση των μνημονίων και τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την επανεθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας, την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ τα λαϊκών τάξεων και την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας σε όφελος του λαού και του τόπου.

Είναι αναγκαίο να συγκροτηθούν παντού, σε κάθε δήμο και νομό, λαϊκά-εργατικά μέτωπα για την υπεράσπιση της εργασίας και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, της υγείας της παιδείας και της πρόνοιας και να συναντηθούν σ’ αυτά, τα εργατικά συνδικάτα τα οποία πρέπει να πρωτοστατήσουν, οι άνεργοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι επιστημονικοί φορείς και η νεολαία.

Τέλος και πολύ βασικό είναι τα συνδικάτα να επεξεργαστούν σχέδιο πάλης, αντίστασης και ανατροπής και κατά συνέπεια το αίτημα της πολιτικής απεργίας διαρκείας για την ανατροπή, πρέπει να τεθεί, και πρέπει να τεθεί ΤΩΡΑ, να οργανωθεί από τα κάτω, να γίνει με όρους κινήματος, να αγκαλιάσει όλους τους κλάδους, να υιοθετηθεί και από τα λεγόμενα σύμμαχα στρώματα της κοινωνίας και να στηριχθεί πολιτικά, από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, καλώντας τα λαό για μια αποφασιστική σύγκρουση με τις δυνάμεις του μνημονίου και της υποταγής.

*Ο Γιώργος Χαρίσης είναι μέλος της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ και της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης 

Διαβάστε περισσότερα"»